wtorek, 8 maja 2012

Kościół parafialny p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Czerwonogrodzie



Data powstania pierwszej parafii w Czerwonogrodzie (miasteczko to nie istnieje od zakończenia drugiej wojny światowej) jest trudna do ustalenia. Według informacji zawartych w „Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego” z końca XIX wieku, „istniała od najdawniejszych czasów przy klasztorze dominikanów”, założonym przez Koriatowiczów po 1331 roku, a zniszczonym w 1538 roku przez hospodara mołdawskiego Piotra. W miejscu, w którym wznosił się klasztor, w roku 1813 miał stanąć kamienny pomnik z płaskorzeźbami przedstawiającymi sceny męczeństwa dominikanów.



Następną świątynię ufundowała rodzina Lisieckich, choć Schematyzm Archidiecezji Lwowskiej informuje, że świątynię ofiarował Konstanty Rycicki. Fundacja tej świątyni jest datowana pomiędzy 1615 a 1716 rokiem. W 1741 roku konsekracji  kościoła dokonał biskup Wacław Hieronim Sierakowski - ordynarium Kamieńca Podolskiego. Cmentarz przykościelny był otoczony kamiennym murem. 


W 1915 roku kościół został uszkodzony działem artyleryjskim. W latach 1921-1923 przeprowadzono gruntowny remont świątyni i przywrócono jej pierwotny wygląd.
Kościół w zasadzie przestał pełnić funkcje sakralne dnia 2 lutego 1944 roku, po napadzie na wieś, w czasie którego na zawał serca zmarł ks. Szczepan Jurasz.




Obecnie kościół jest opuszczony, w stanie daleko posuniętej ruiny. Brakuje między innymi  dachu. W świątyni zachowana jest tablica grobowa, a także murowana mensa ołtarza głównego. 











Przy świątyni w latach 90-tych XX wieku została uporządkowana zbiorowa mogiła i ustawiony pomnik upamiętniający mieszkańców Czerwonogrodu, którzy zginęli   2 lutego 1944 roku.





Cudowny obraz Matki Bożej Czerwonogrodzkiej

Pochodzenie i czas powstania obrazu nie są znane. Wiadomo jedynie, że znajdował się on w ołtarzu głównym kościoła i przez wielu mieszkańców regionu uważany był za cudowny. O wizerunku Matki Bożej pisał Sadok Barącz – niejaki Wojciech Płoński w 1730 roku „ważył się na dom Boży napaść w Czerwonogrodzie i nie zważając na tak cudowny Najświętszej Matki Chrystusa obraz, od której tak wielu ludzi łaski Bożej doznawało i doznają, ze wszystkiego obedrzeć, jako z klejnotów, tak ze srebra”, za co został powieszony. 
Po zakończeniu II wojny światowej ocaleni mieszkańcy Czerwonogrodu planowali zabranie cudownego wizerunku ze sobą na Ziemie Odzyskane. W komitecie kościelnym  przeważyła jednak obawa, że władze radzieckie mogą na granicy obraz zabrać, w związku z czym zdecydowano się ukryć go w cmentarnej kaplicy. Dalsze losy obrazu nie są znane. Według Stefanii Bogackiej, wychowawczyni szarytek, miał go stamtąd zabrać niejaki Bronisław Dmytruszyński, który następnie obraz sprzedał. Inna wersja podaje, że obraz znajdował się u rodziny Bobryków, którzy po jakimś czasie zmarli a ślad po obrazie zaginął.
W 1947 roku w Lubszy koło Brzegu, gdzie osiedlili się dawni mieszkańcy Czerwonogrodu, wykonano kopię cudownego obrazu i umieszczono w głównym ołtarzu dawnego po-ewangelickiego kościoła.